بهمن ماه سال گذشته در حالی پایان یافت که پای یک میهمان ناخوانده به کشور باز شده بود و این بار “کرونا ویروس” آمد تا بار دیگر توان مدیریت کشور، همبستگی ملی و تعهد آحاد مختلف جامعه ایران را مورد امتحان قرار دهد.
کرونا آمد و اتفاقا در کنار اینکه شاهد همبستگی ملی بودیم؛ از خود گذشتگی پزشکان و پرستاران در قامت سفید پوشان مدافع سلامت بیش از هر رویداد دیگر ما را به تامل وا داشت. همزمان با شیوع ویروس کرونا و البته قرار گرفتن کشور در شرائط ویژه پای نیروهای مسلح نیز به جبهه مبارزه با کرونا ویروس باز شد و طولی نکشید که شاهد حضور مردمی در قالب موسسه های مردم نهاد در این جبهه بودیم.
شاید سوال کنید که چرا واژه جبهه؟ اما با نگاه و تامل بر آمار فوت شدگان بر اثر ابتلا به بیماری کرونا ویرس این یقین حاصل میشود که مبارزه با این ویروس؛ بازی مرگ و زندگی است و الحق و الانصاف پیروزی در این مبارزه بدون انسجام ملی محقق نمیشود. انسجام به معنای واقعی کلمه و بین تمام نیروها و قوای کشور، انسجام بین تمام اجزای جامعه و نیز انسجام بین تمام سطوح اجتماع به صورتی که شاهد خلق عظم ملی باشیم.
در کنار اقدامات خوبی که از سوی ستاد ملی پیشگیری و مقابله با ویروس کرونا شاهد بودیم؛ همبستگی ملی را نیز در ایام مبارزه با این ویروس مشاهده کردیم. (گرچه در برخی موارد شاهد تخطی شهروندان مبنی بر رعایت قرنطینه و در خانه ماندن هستیم) به طوریکه اکنون آحاد جامعه ایران معتقد بر این است که: امروز بر دوش هر ایرانی هوشیار، دغدغه مند و با وجدان است که همچنان به قطع زنجیره انتقال کرونا کمک نماید و مسائل و الزامات پیشگیری را رعایت کند.
اما در کنار اینهمه؛ برخی عملکردها و تصمیم های دولت قابل تامل و نقد است. چه اینکه با اعلام این تصمیم ها شاهد از بین رفتن انسجام این جبهه بوده و هستیم که به برخی از آنها اشاره میشود.
۱- در رابطه با قرنطینه؛ قبل از هر چیز دولت باید خود اعتقاد به قرنطینه میداشت و این در حالی است که جامعه ایران این مهم را کمتر شاهد بوده و یا حداقل مواضع دولت کمتر گویای این اعتقاد است. نمیتوان امر به این مهمی را در وضعیتی شبیه آزمون و خطا، شک و دو دلی اجرا کرد.
۲- بخشنامه های دولتی به صورت صریح و شفاف اعلام گردد. در برخی ادارات و سازمانهای دولتی و نیز شرکت های خصولتی ملاحظه میشود که عدم صراحت در ابلاغ بخشنامه ها؛ منجر به سوء استفاده کارمندان و نیز روسای ادارات، شرکت ها و نیز صاحبان صنایع میشود.
۳- از یک سو بانک ها طبق روال قبل از کرونا فعال هستند و از سوی دیگر از فعالیت اصناف جلوگیری میشود و این در حالی است که بسیاری از کسبه در دوران قبل از کرونا تعهداتی را در قالب پرداخت چک متقبل شده اند و در این فکر بودند تا با فروش اجناس خود در ایام نوروز تعهدات خود را پرداخت کنند. چگونه میتوان در بخشی از بدنه اجتماعی- اقتصادی جامعه شاهد تعطیلی باشیم و در بخش دیگر شاهد تضاد با این واقعیت بود؟
شاید امر آموزش را بتوان در فضای مجازی دنبال کرد و یا اینکه یک ماه به سال تحصیلی افزود؛ اما کسب و کار و انجام تعهدات مالی و در شرایطی که بانک ها فعال هستند؛ نمیتوان به آینده موکول کرد. از یک سو مسئولین امر سفارش و تاکید بر خانه ماندن دارند و از سوی دیگر شاهد کمترین حمایت از سوی دولت از خانواده ها هستیم. و سوال اساسی این است که مگر در خانه ماندن هزینه ندارد؟
قطعا با مقایسه عملکرد دولت تدبیر و امید با عملکرد سایر دولت ها در دیگر کشورها مانند کشور آلمان و پرداخت پنجاه درصدی زیان کسب و کارها و صنوف؛ این تضادها بیشتر رخ نمائی میکند و این در حالی است که در ایام کرونائی نه تنها قشر آسیب پذیر؛ بلکه اقشار دیگر نیز نیازمند حمایت های دولت تدبیر و امید هستند.
دولت تدبیر و امید باید این واقعیت را بپذیرد که اقشار بیشتری از ملت ایران بیشتر از دوران قبل از کرونا از نظر اقتصادی ضعیف شده اند و این شرایط نه تنها حمایت بیشتری را میطبلد؛ بلکه نیازمند شجاعت در تصمیم گیری هم سو با واقعیت کرونا نیز هست.
دولتمردان برای یک بار هم که شده است؛ شرایط مردم را درک و فهم کنند و از تصمیم گیری های غیرکارشناسی خود پرهیز کنند. باور کنید تنها کارکرد بسیاری از این تصمیم ها تضاد بیشتر و تنها محصول این تضاد فقر عمومی است که جامعه ایران را گرفتار خواهد کرد.
کلام آخر:
اگر واقعا مسئولین امر موفق شده اند تا کرونا را شکست دهند؛ رسما اعلام کنند تا ما نیز در کنار ارسال پیام تبریک به ملت ایران در شادی این پیروزی شریک باشیم و اگر نه؛ رسما اعلام کنند تا مردم نیز مانند ایام قرنطینه در خانه بمانند و نیز از اعلام تصمیماتی که در تضاد با این مهم است را پرهیز کنند.
منبع الف
ثبت دیدگاه