تاریخ انقلاب در کشورهای عربی و اسلامی در دوره معاصر نشان میدهد که رهبری واحد و رویکرد یکپارچه مردمی اصلیترین عامل موفقیت یک انقلاب به شمار میرود؛ چیزی که در انقلاب اسلامی ایران تحت رهبری امام خمینی (ره) مشهود است. طی ۴ دهه گذشته، در میان همه تلاشهایی که در کشورهای مختلف عربی و اسلامی برای تغییر نظام و درواقع «انقلاب» صورت گرفته، انقلاب اسلامی ایران تنها نمونه موفق در این زمینه به شمار میرود و تلاشهای مشابه در کشورهایی چون تونس، سودان، مصر و لیبی یا نیمهکار ماند یا نتیجه عکس داد.
برای درک این مطلب و اینکه چرا کشورهای مذکور در تحقق اهداف خود برای تغییر نظام و انقلاب ناکام بودند، در وهله نخست باید به مفهوم انقلاب توجه کنیم. اصطلاح انقلاب از تغییر و دگرگونی گرفته شده و به معنای تحولات بنیادین در هر زمینهای است است. اما اساسا مردم انقلاب را تحت عنوان تغییرات سیاسی که به تغییر حکومت منجر میشود، میشناسند.
زمینههای وقوع انقلاب اسلامی ایران از دهه ۲۰ شمسی و با اعتراض مردم به حکومت دیکتاتوری خاندان پهلوی فراهم شده بود و در دهه ۳۰ تحت رهبری شخصیتهای ملی و مذهبی همچون دکتر «محمد مصدق» و آیتالله سید «ابوالقاسم کاشانی» به اوج رسید و اولین نتیجه آن ملی شدن صنعت نفت بود. اما در ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ حکومتی که دکتر مصدق تشکیل داده بود در اثر یک کودتای آمریکایی-انگلیسی شکست خورد و رژیم دیکتاتوری پهلوی تا ۲ دهه دیگر نیز حکومت کرد.
ثبت دیدگاه