بی تردید می توان بخش سیلوانا را از لحاظ داشتن آب و هوای مساعد ، خاک حاصلخیز ، پوشش گیاهی منحصر بفرد ، آب فراوان ، اکسیژن خالص و سرشار و همچنین وجود جانوران وحشی ناحیه ای بی نظیر و بی بدیل قلمداد کرد که در کشور بیابانی و خشک ما داشتن یک چنین ناحیه ای مهبت الهی محسوب می شود و اگر این مهبت را شایان تقدس و ستایش بدانیم سخنی گزاف نگفته ایم اما در قرن حاضر و بخصوص در این دو دهه ی اخیر که بخش مذکور گردشگران و بازدیدکنندگان بسیاری را به خود پذیرفته است از حالت بکر خارج و به زباله دانی جهت انباشت زباله های گردشگران مبدل شده است ، همچنین مصرف بی رویه ی آب های سطحی و زیرزمینی ، شخم بی رویه ی مراتع جهت کشت و زرع ، چرای متداوم مراتع و بهره برداری غیر اصولی رستنی های کوهستان اگر چه به نوعی صنعت دامپروری و کشاورزی سنتی را رونق بخشیده در عین حال سبب ایجاد بی نظمی در اکوسیستم منطقه شده به حدی که بقای پوشش گیاهی را از میان برداشته و رستنی های بومی منطقه را از حالت روییدن باز ستانده و جانواران وحشی را از زادگاه و خواستگاه اصلی خود رانده بطوری که این جانواران در محیطی ناسازگار رو به انقراض نهاده اند ! آب های زیرزمینی به پایین ترین سطح ممکن رسیده و همچنین مساحت قابل ملاحظه ای از مراتع تبدیل به کشت زارهای دیم و بی آب و علف شده اند ! آلودگی منابع آب تا حد چشمگیری افزایش یافته است که این شرایط زمینه آلودگی هوا در قریب الزمان را تسریع می بخشد و چه بسا امکان ایجاد مشکلات زیست محیطی فراتر را مهیا سازد . شاید این تصور که تداخل ما نسل کنونی تاثیری در تخریب محیط زیست ندارد ما را بر آن داشته تا از حفظ و حراست محیط پیرامون خود غافل و تمام تقصیرات خود را متوجه سائرین کنیم که این طرز نگرش نامعقول است و یک چنین امری نیاز روز جامعه به آگاهی و اگاهسازی اجتماعی را بیش از پیش می نماید و سعی و تلاش مسئولین در جهت توجه و مدیریت بهتر موارد فوق الذکر را می طلبد تا شاید مانع از تبدیل خلوص درصد اکسیژن ، طبیعت بکر ، آب و هوای مساعد و سایر مهبت های خدادایی بخش سیلوانا به نمودی از بود گردد .
انتهای پیام/ فریدون پاوند
ثبت دیدگاه