چشم به در، و دل به دیدار فرزند در سرای تنهایی ها / تصاویر: مادران فراموش شده

سخن از درد کشیدن هایش سخت است، چه شب هایی را که به شوق بیداری فرزندش تا صبح نخوابید، چه روزهایی را که به امید موفقیتش دعا می کرد، چه غذاهایی را نخورد تا فرزندش تقویت شد و او رشد کند، مادری که با بودنش فضای هستی پراز عطر الهی می شود.

به نام مادر و به عشق مادر قلمم را بر میدارم و شروع به توصیف گل واژه ی نرگسی می پردازم  که هر چند سخن از او گفتن سخت است، سخن از درد کشیدن هایش سخت است، چه شب هایی را که به شوق بیداری فرزندش تا صبح نخوابید، چه روزهایی را که به امید موفقیتش دعا می کرد، چه غذاهایی را نخورد تا فرزندش تقویت شد و او رشد کند، مادری که با بودنش فضای هستی پراز عطر الهی می شود.

 

سالروز ولادت حضرت زهرا(س) در کشور ما به نام روز “مادر” نامگذاری شده است و در چنین روزی فرزندان با اهداء گل و هدایا به مادران خود این روز را گرامی می‌دارند. اما در این بین مادرانی هستند که در سالروز ولادت حضرت زهرا(روز مادر) در حسرت دیدن فرزندان خود هستند.

 

 

وارد سرای سالمندان که می شوی، حس غریبی دلت را چنگ می‌زند؛ جایی که می توانی سراغی بگیری از پدر بزرگ و مادربزرگ‌هایی که بیشترشان چشم انتظار بچه‌ها و نوه‌هاشان هستند.

 

به محض ورود به آنجا در گوشه ای از حیاط در کنج درخت خشکیده ای که همانند چروک های صورتشان نمایان است به فکر فرو رفته اند، تصویری از دست و پا و بدنی که مدام می‌لرزد؛ نگاه‌هایی که به آخرین بازی عمر انسان زل زده‌اند؛ حالا دیگر سالخوردگی از همه جای بدنشان بیرون زده است…

سکوتی سرشار از ناامیدی با طعم امیدی تلخ راهروهای بی روح این سرا را فرا گرفته است .

 

معلولیت‌های ذهنی و جسمی ، افراد آلزایمر، بی‌خانمانی و نداشتن خانواده ، سالمندانی که فرزندانشان، آن‌ها را به این سرای سپرده‌اند. سرای تنهایی کسانی است که شاید بعضی از آنها تا  سالخوردگیشان سال‌هایی مانده است و ناگزیر از سرنوشت با پای خود به اینجا آمده‌اند.

 

عده ای از آنها در کنار تخت خواب هایشان به پنجره چشم دوخته اند تا بلکم خبری از فرزندانشان بیابند که روزی روزگاری عمرشان را برای به ثمر رساندشان سپری می کردند.

 

عجب آشفته بازاریست دنیا، دنیایی که والدین تمام هم و غم خود را برای فرزندانی خوردند که امروز حسرت دیدن خود را بر دل آنها می گذارند، چهره ی غمگینشان نشان از درد و دل هایی می دهد  که حاضرند همانطور که جدایی را با حسرت به پایان رساندند دوران سالمندیشان را هم با مرگ به پایان برسانند .

 

چه قلب بزرگی داری که حتی وقتی فرزندت سالی یکبار برای دیدنت تو به خانه سالمندان می آید جایی که حتی تصورش را هم نمی کردی روزی سر از آنجا در بیاوری ،خوشحال او را در آغوش میگیری و او چه ناجوانمردانه از تو فاصله می گیرد.

 

بانوی سالمند ۹۳ ساله
به سراغ آمنه محمدی بانوی سالمند ۹۳ ساله در این سرا رفتیم گویا تنهایی با او خفت گرفته و وقتی از او سوالی ﻣﯽ ﭘُﺮﺳﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺟﻮاﺑﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ :ﺁﺭﻩ،  ﻣﺜﻼً ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ : ﻣَﻨﻮ ﻣﯽ ﺷﻨاﺳﯽ ؟ – ﺁﺭﻩ

ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ : ﺍﯾﻨﺠا ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮاﺕ ، ﺭاﺣَﺘﯽ ؟  – ﺁﺭﻩ

ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ : ﺧﻮﺷﺤاﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠاﯾﯽ ؟   ﺁﺭﻩ

ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ : بزرگترین آرزویت چیست؟

ﺑﻌﺪﺍً فقط نگاهت می کرد، ﺩﻟﯿﻠﺶ ﺭا ﭘﺮﺳﺘاﺭ ﺁﺳاﯾﺸﮕاﻩ گفت: متاسفانه به علت کهولت سن و افت شنوایی و گویایی قادر به تشخیص و جواب درست سوال در خصوص آرزوهایش نمی باشد.

 

ساکنان این سرا منتظر محبت هستند

خانم غفاری پرستارسرای سالمندان که ۱۶ سال است در این سرا مشغول به کار است در گفتگو با خبرنگار آفتاب دل گفت: وقتی پا به این سرا می گذارم انرژی می گیرم اوایل دلتنگ می شدم اما به دلیل علاقه ای که به این کار داشتم به آن وابسته شده ام .

 

وی گفت: ساکنان این سرا سالیان سال محبت کرده اند و امروز منتظر محبت هستند زیرا باورتان نمی شود که این مادران در مناسبت هایی مانند روز مادر و عید تا چه حد دلتنگ هستند .

این خانم پرستار که با مهربانی قرصهای مادران را در دهانشان می گذاشت اظهار کرد: بهترین مکان برای این افراد کانون گرم خانواده است و جوانترها باید بدانند که تندخویی  از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها به دلیل کهولت سن و اقتضای این دوران است .

 

از سرای سالمندان که بیرون می آییم، با خود می گویم نوشتن از مادر راحت نیست قلبی می خواهد به وسعت دریا و قدرتی که بتوانی لحظه لحظه ایثار و فداکاری اش را تصویر کنی و مرا این هنر نیست اما وقتی روز مادر باشد خودم رامقید می دانم که بنویسم ، مادر، واژه ای که ذهن گنجایش وصفش را نخواهد کشید، در مورد مادر مطالب و یادداشت های زیادی نوشته وخوانده ایم اما ما می خواهم به میان مردم برویم و تنها یک جمله در وصف مادرشان را برایمان بگویند؛

 

هیچ جمله ای در وصفش نمی گنجد
بیژن کریمی فرهنگی آموزش و پرورش کردستان است که می گوید، تنها چند ماه است که مادرش را از دست داده و هیچ جمله ای در وصفش نمی گنجد، انسان تا وقتی مادرش زنده است قدرش را نمی داند اما باید بگویم مادر غزل زیبای محبت و ایثار است، دوستش دارم و نامش را با چشمه ها و رودها زمزمه می کنم.

وی می گوید؛ تمام تک واژه های دنیا را در توصیف مادر کنار هم می چینم اما باز هم در توصیف گل واژه ی مادر کم می آورم، تمام پازل ها را می شود با تک واژه ها پر کرد ولی مادر… تنها پازلی که هیچ واژه ای نمی تواند توصیف آن را تکمیل کند.

به سلامتی مادرهایی که با حوصله راه رفتن را به فرزندانشان یاد دادند اما در پیری بچه هایشان خجالت می کشند که ویلچرشان را هُل دهند .

 

 

 “مادرم” پاییز شد تا فرزندانش را بهاری کند

نازنین زارعی همراه خواهرش برای خرید به مغازه ی پارچه فروشی مراجعه کرده بود تا برای مادرش هدیه بخرد وقتی از او درباره ی جمله ای از وصف مادر پرسیدم گفت؛  کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم تا برای همیشه در آغوش مادرم جا می گرفتم !چون انسانها تا زمانی که خودشان مادر نشوند نمی دانند که چه زحمتهایی را با جان و دل خریدند اما متاسفانه مادران پاییز می شوند تا فرزندانشان را بهاری کنند حال که آنها هم روزی سرحال بودند پس به خزان گپیری آنها نخندید چون دنیای دار مکافاتی است که چه بخواهی و چه نخواهیم خداوند چه مهربانی و چه نامهربانی در حق والدین را به ما نشان می دهد.

مادر ای پرواز نرم قاصدک، مادر ای معنای عشق شاپرک، ای نام ناله هایت بی صدا، مادر ای زیبا ترین شعر خدا.

 

دوستت دارم ای بهترین و زیباترین مخلوق جهان

مهشید الماسی بانوی ۳۲ ساله ی کردستانی بهترین هدیه برای مادرش را سربلندی خود می داند و می گوید؛ همیشه مادرم درتک تک لحظه ها کنارم بوده، همیشه و همه جا پشت و پناهم بوده، نمی توانم یک لحظه نبودنش را در کنارم حس نکنم پس از صمیم قلب می گویم دوستت دارم ای بهترین و زیباترین مخلوق جهان.

 

گزارش از مهوش رحیمی

 

انتهای پیام/