ترسیم پوچی نظام دیکتاتوری کره ی شمالی کار سختی نیست. کیم جونگ اون با آن مدل موی سبک دهه ی ۱۹۳۰ فرنی طورش( که گویا قرار است او را به پدر بزرگش، کیم ایل سونگ، بنیان گذار این رژیم، شبیه کند) و آن لباس های از مد افتاده ی مائویی اش و چثه ی کوتاه و گردش، یک کاریکاتور متحرک است. او که در پروپاگاندا رسمی نابغه ای قدر قدرت تصور می شود، مثل یک بت پرستش می شود و همیشه در جمع مردم و افسران نظامی عالی رتبه غرق در مدال، به تصویر کشیده می شود در حالی که همه خنده بر لب دارند یا دارند برای او کف می زنند یا دیوانه وار فریاد می زنند.
البته می دایم که زندگی در کره ی شمالی هیچ رنگ و بویی ازتفریح و شادی ندارد. قحطی های دوره ای مردم را به ستوه آورده. دویست هزار زندانی سیاسی را مثل برده در اردوگاههای کار اجباری نگه داشته اند و اگر در اثر شکنجه نمیرند بخت با آنها یار بوده و هیچ اثری از آزادی بیان در آن کشور نیست. نه فقط شک آوردن در جایگاه الهی کیم ممنوع است، بلکه زنده ماندن در گرو این است که مرتبا ایمانتان به جایگاه خدایی کیم را به زبان آورید. هیچ بعید نیست حتی محتمل است که بسیاری از مردم کره ی شمالی به این خاطر ادای مومنان را در می آورند که مجبور هستند چنین کنند. بعضی های دیگر هم به این خاطر در صف پرستش او ایستاده اند که کار دیگری بلد نیستند و بی اختیار به هنجارهای دنیای پیرامونشان تن می دهند بی آنکه در فضیلت این هنجارها نظری بی اندازند. اما بعضی از مردم کره ی شمالی و شاید خیلی ها از صمیم قلب به کیش سلسله ی کیم اعتقاد دارند، کیشی که از تکه های فرهنگ ها، اعتقادات و سنت های دیگر ساخته شده است. کیش کیم وامدار استالینیسم است و هم چیزهایی از مسیحیت منجی باور. از پرستش نیاکان در آیین کنفوسیوس، از شمنیسم بومی و از سنت پرستش امپراطور ژاپنی ها، که در نیمه ی نخست قرن بیستم حاکم کرده بودند وام گرفته است. میگویند پدر کیم، کیم جونگ ایل در کوه پائکتو به دنیا آمده و اعتقاد بر این است که این کوه مکانی مقدس است که بنیان گذار آسمانی نخستین پادشای کره، یک موجود نیم انسان و نیم خرس به نام تانگون، بیش از۴ هزار سال پیش در آن بدنیا آمده است. تولد کیم جونگ ایل که رهبر عزیز خوانده می شود، زمستان را به بهار تبدیل کرده و در هنگام تولد نور ستاره ای در بهشت بر او تابیده بود. شاید اینها احمقانه به نظر برسند اما مهم این است که مردم باورشان می کنند. هسته ای اصلی کیش کره ی شمالی ، برتری و خلوص نژادی است، یک احساس ناسیونالیستی مقدس که باید به هر بهایی از آن در برابر نیروهای متخاصم دفاع کرد. سلطه ی قدرت های خارجی قطب هایی از همکاری و مقاوت درتاریخ کره پدید آورده است. بعضی از طبقات حاکم در پادشاهی های مختلف کره با قدرت های خراجی همکاری کرده اند و بعضی دیگر به نزاع با آن قدرت ها برخاسته اند و این به نفرت عمیق میان خود کره ای ها انجامیده است.
کیم ایل سونگ در ابتدا طرف همکاران ایستاد و استالین او را برگزید که یک رهبر کمونیست دست نشانده در شمال کره باشد. این قضیه اهمیت افسانه ی کیم در قامت یک قهرمان مقاومت در برابر ژاپنی ها در جریان جنگ دوم جهانی و بعدها در برابر آمریکاییها در کره ی جنوبی را بیشتر می کند. ناسیونالیسم کره ی شمالی با کیش خودکفایی همراه است که ” جوکه” نام دارد. دفاع از سلسله ی کیم که نماد مقاومت کره در برابر قدرت های خارجی تلقی می شود، یک وظیفه ی مقدس است و و قتی تقدس بر سیاست حاکم می شدودیگر جای چندانی برای سازش نمی ماند. مردم می توانند بر سر منافع متضادشان مذاکره، گقت و گو کنند اما نه بر سر چیزهایی که مقدس تلقی میشودند.
ترامپ معتقد است که بر سر همه چیز می شود مذاکره کرد و در تجارت هیچ چیز مقدس نیست. تصور او از توافق این است که طرف مقابل را با بلوف و ارعاب به زانو در بیاورد و وعده ی ” نابودی کامل کره ی شمالی” هم از همین تصور برمی خیزد. تصورش سخت است که کیم جونگ اون در مقام مدافع آسمانی مردمش، از این زورگویی ها و گنده گویی ها بترسد و تن به مذاکره دهد. محتمل است که رهبر کره ی شمالی ، کیم جونگ اون، و شاید حتی بعضی از اتباع دیکتاتوری او؛ ترجیح دهند نابود شوندتا تسلیم و البته از آنجا که معمولا بعد از توییتهای خصمانه ی و اظهارات علنی پر تکبر ترامپ اعضای ارشد کابینه ی او اظهارات محتاطانه تری دارند. شاید کیم حرفهای ترامپ را اصلا جدی نگیرد و پیش خودش فکر کند که ترامپ بلوف می زند و هیچوقت تهدیدهایش را عملی نخواهد کرد.
آرام حسن زاد: پژوهشگر، فارغ التحصیل ارشد روابط بین الملل/ سیلوانانیوز
ثبت دیدگاه