ماه مبارک رمضان در مناطق کردنشین ایران عزیز اسلامی با آداب و رسوم خاصی همراه است که مردم دیندار این مناطق کشور با پایبندی به آداب و رسوم این ماه مبارک ، لحظه لحظه آن را ارج نهاده و مبارک می شمارند و شما را دعوت میکینم با برخی از آداب خاص کردهای اهل سنت در ماه میهمانی خدا بیشتر آشنا شوید.
ماه مبارک رمضان در روایات اسلامی ماه خدا و میهمانی امت پیامبر اکرم(ص) خوانده شده و خداوند متعال از بندگان خود در این ماه در نهایت کرامت و مهربانی پذیرایی می کند؛
آداب و رسوم مناطق کردنشین در ماه مبارک رمضان
رمضان ماه ذکر ، عبادت ، تسبیح ، تهلیل ، تلاوت ، تروایح ، انفاق و نیکی و از همه مهمتر ماه نزول قرآن کریم می باشد چنانکه خداوند متعال در این کتاب عظیم الشان می فرماید : ” شهرُ رمضانَ الّذی اُنزِلَ فیهِ القُرآنُ ” و روزه نیز فریضه ای است که علاوه بر فواید جسمی و روحی و آثار دنیوی و اخروی فرد و جامعه را به صفات خداوند و عالم ملکوتی نزدیک می سازد. پس این ماه مبارک مطلع صبح صادق در شب تاریک و طلوع انسانیت و موسم اخوت و مساوات ، بهار نیکوکاران و پرهیزکاران ، عید عبادتگزاران می باشد چنانکه رسول خدا (ص) می فرماید : ” کسی که در ماه رمضان اقدام به انجام دادن امر خیر کند به مانند کسی است که هفتاد فریضه را در غیر ماه رمضان بجا بیاورد ”
این ماه مبارک ، در مناطق کردنشین با آداب و رسوم خاصی همراه است بطوری که مردم دیندار این مناطق کشور با پایبندی به آداب و رسوم این ماه مبارک ، لحظه لحظه آن را ارج نهاده و مبارک می شمارند.
اولین آداب ماه مبارک رمضان در این مناطق رسم دیرینه زمان پاشیو(سحری) است که از زمانهای دیرین مردم این مناطق یک ساعت و نیم قبل از اذان صبح ، با نوای ماموستاهای روستاها یا یکی از اهالی روستاها که خود را به مسجد رسانده و با مولود خوانی سعی در بیدار نمودن اهالی روستا یا محله می کند و زمانی نزدیک به یک ربع از ساعت را با مولودی خوانی مذهبی اجرا می کند البته این روزها مرسوم است که با پیشرفت امکانات روز ، نوار سی دی یا ضبط مسجد را در بلندگوی مسجد پخش می نمایند تا مردم روستا از خواب برای خوردن پاشیو (سحری) بیدار شوند .
سفره های سحری این مناطق عموما خالی از پنیر و ماست محلی ، عسل ، سوپ ، آش کردی و نان محلی نیست.
بعد از خوردن پاشیو (سحری) حدوداً ۵ الی ۱۵ دقیقه زودتر از زمان اذان صبح ماموستاها با مجددا با خواندن کَبار سبحان الله ، مردم را آگاه می کنند که زمان خوردن سحری تمام شده است و زمان اذان گفتن نزدیک است و بعد از چند دقیقه اذان صبح گفته می شود.
مردم روزه دار این مناطق نهایت سعی ، تلاش و ریاضت خود را در جهت هر چه معنوی تر و خالص ساختن اعمال در طول روزهای ماه مبارک رمضان به کار می بندند تا بتوانند فرایض دینی را به درستی به جا آورده و ثواب اخروی و دنیوی روزه را شامل حالشان کنند و برای این منظور در طول روز همانند ایام دیگر سال به کار و زندگی مشغول می شوند و بعضا تا حد هلاکت می رسند اما تسلیم هوا و هوس نفسانی نمی شوند و دینداری توام با دنیاداری را احساس و لمس می کنند.
زنان روستاها در روزهای این ماه مبارک با پخت غذاهای سنتی و مقوی اصیل کردی و نان مخصوص که به ” نانه سل ” و گِردَه ” مشهور است هر چه بیشتر در معنوی تر ساختن این ایام می کوشند و اقلام غذایی آماده شده را در میان خانواده و همسایه های خود به قصد خیر معنوی تقسیم می کنند و حس انسانیت و با هم بودن را زنده می کنند.
بلاخره بعد از ساعتها عبادت و کار و زندگی روز سپری می شود و چشمان مردم روزه دار به آفاق خیره می گردد و زمان افطار فرا می رسد . افطار هم مناسبات و رسوم خاصی در مناطق کردنشین دارد از جمله اینکه این زمان که در اصطلاح کردی به زمان “بانگ” مشهور است بعد از گفته شدن اذان مغرب مردم این دیار با اندکی آب و خرما یا چای روزه یشان را باز می کنند و بعد از اقامه نماز مغرب بر سر سفره های افطار و بانگ گرد هم می آیند و از غذاهایی که در طول روز زنان خانواده آماده کرده اند تناول می کنند.
بلافاصله بعد از تناول افطاری مردم این مناطق برای نماز جماعت عشاء و تراویح به مسجد می روند و بعد از خواندن نماز جماعت و طراویح با خوش آمد گویی به این ماه مبارک تا پانزدهم ماه مبارک رمضان ندای مرحبا مرحبا سر می دهند در نیمه دوم ماه رمضان نداهای الوداع الوداع با لحنی غمگین سرداده می شود که حکایت از خداحافظی با این ماه مبارک دارد و هرشب هم بعد از اتمام نماز جماعت و تراویح اکثر ماموستای روستاها با تعدادی از افراد قرآن خوان روستا در مسجد یک جزء قرآن می خوانند تا در این ماه مبارک بتوانند یک ختم کامل قرآن داشته باشند.
انتهای پیام /
ثبت دیدگاه