✍هوشنگ شیخی / پژوهشگر خاورمیانه
اگر خانه‌ای آتش بگیرد طبیعتا همسایه عاقل بابت این آتش سوزی نگران می‌شود برای اینکه خانه خودش در خطر است. حال اگر خانه خودش هم اشتعال‌زا باشد دیگر هرگز آتش افروزی را حمایت نمی‌کند.
اما اگر همسایه‌ای پیدا شود که همسایه‌اش را دوست نداشته باشد و برای آتش سوزی خانه همسایه ذوق کند و حتی در آتش افروزی یاری رساند در حالی که خانه خودش از نی ساخته شده است باید به عقل‌اش شک کرد. به قول سعدی (ره) تو را که خانه نئین است بازی نه این است.
در این فقره غلبه احساس بر عقل بسیار خطرناک می‌تواند باشد. این قاعده در خصوص حال برخی از همسایگان جمهوری اسلامی ایران مصداق دارد. غافل از آنکه جمهوری اسلامی شاید نتواند مرکز آمریکا در فاصله ۱۰ هزار کیلومتری را بزند ولی بلاشک اگر بخواهد گفتمان کنونی‌اش با دال مرکزی انتقام سخت که دال‌های شناوری نظیر خروج آمریکا از منطقه دارد را جامه عمل بپوشاند پایگاه‌های آمریکا در منطقه را مورد هدف قرار می‌دهد.
به لحاظ استراتژیکی و تاکتیکی مناسب‌ترین پایگاه‌ها برای هدف قرار گرفته شدن پایگاه‌های آمریکایی موجود در سرزمین‌های کم توان و نزدیک هستند به خصوص بعد از تصویب قانون اخراج آمریکایی‌ها در پارلمان عراق این موضوع می‌تواند توجیهات حقوقی هم بیابد.
بر این اساس عقلانی است که همسایگان پیشینه رفتار آمریکا در سال‌های اخیر نظیر عدم حمایت از شرکایش در منطقه، عدم حمایت از همه‌پرسی اقلیم کردستان عراق، موافقت آمریکا با عملیات کرکوک و رها ساختن کردها در شمال سوریه درس استراتژیک گرفته شود و قدرت جهانی ۱۰ هزار کیلومتر دورتر به قدرت منطقه‌ای همسایه ترجیح داده نشود. چراکه تجربه نشان داده است اگر حادثه‌ای برای همسایگان نظیر نزول شر داعش رخ داده این جمهوری اسلامی ایران بوده که میدان‌دار و فریادرس همسایگان‌اش بوده و امنیت منطقه را حفظ کرده است.
پس در دنیای آشوبناک نباید از یاد برد که آتش گرفتن خانه همسایه مساوی با سوختن خانه نئین کناری است و بهترین راهبرد درس آموزی از گذشته و تصحیح خطاها است.
ثبت دیدگاه