گرانترین دُم ماشین دنیا به این خودروی آشنای ایرانی شده تعلق دارد که به اندازه طراحی ۵ ماشین برای آن هزینه شده، اما موفقیتی نیز به دنبال نداشته است.
گرانترین دُم ماشین در دنیا به خودروی پژو ۲۰ صندوق دار یا SD تعلق دارد(S مخفف صندوق و D مخفف دار!) که به اندازه طراحی ۵ پلتفرم برای آن هزینه شده، اما موفقیتی نیز به دنبال نداشته است. هزینه طراحی هر پلتفرم بین ۴۰ تا ۶۰ میلیون دلار و به طور متوسط ۵۰ میلیون دلار است، درحالیکه برای ایجاد دم بر روی پژو ۲۰۶ هاچبک که ظاهر آن اصلا مناسب ایجاد دُ(صندوق) نیست حدود ۲۵۰ میلیون دلار هزینه شده است.
پژو ۲۰۶ یکی از پروژه های موفق این شرکت فرانسوی بود که وارد بازار ایران نیز شد، اما به دلیل نداشتن صندوق به درد خانوارها نمی خورد که شرکت ایران خودرو در یک حرکت عجیب برای آن دُم طراحی کرد تا خانواده پسند نیز شود. زیرا از دید مدیران وقت ایران خودرو بی معنی است که یک خودروساز سبدی از محصولات داشته باشد و به جای آن می تواند یک محصول جادویی در اختیار گرفته و چند دهه به ایجاد تغییرات بامعنی و بی معنی در آن مشغول شود.
فروش شرکت سانگ یانگ کره به قیمت ۲۵۰ میلیون دلار به دلیل ورشکستگی باعث تازه شدن داغ هزینه های میلیاردها دلاری در صنعت خودرو ایران در چارچوب دو خودروساز اصلی کشور شده است که خروجی آنرا در خیابان های محقر کشور به روشنی دید. خیایان های ایران را می توان فقیرانه ترین خیابان های جهان نامید که از بدترین محصولات خودرویی انباشته شده است. این فقر در خودرو به حدی است که مدل هایی مانند تویوتا یاریس که جز ارزانترین خودروهای جهان و مختص طبقه کارگر است لوکس طبقه بندی شده و به دلیل قیمت بالاتر از ۱ میلیارد تومان می خواهند از آن مالیات اخذ کنند.
اگر ایران خودرو ۲۵۰ میلیون دلار را به خودروسازان ممتاز جهان مانند تویوتا ژاپن و یا فولکس واگن آلمان می داد(و نه حتی استفاده از مهندسان خلاق داخلی که به تعداد کافی وجود دارد) می توانست ۵ پلتفورم مدرن خریداری کرده و توان فنی و بازاری خود را به نحو چشمگیری افزایش دهد. اما مدیران دولتی و سیاسی ایران خودرو ترجیح دادند تا از جیب مردم چنین ریخت و پاش هایی انجام داده و میلیون ها دلار از سرمایه های ملی را بر باد دهند.
در حماقت آمیز بودن این نوع هزینه ها تردیدی نیست، اما چرا شاهد چنین اتفاقاتی هستیم؟
در نگاه اول می توان موضوع را به طنز برگزار و گمان کرد که مدیرانی کارنابلد چنین فجایعی را رقم زده اند، اگرچه مدیران سیاسی کارنابلد در شرکت های خودروسازی ایران خودرو و سایپا به وفور یافت می شوند، اما این همه ماجرا نیست.
دلیل اصلی این اتفاقات طنز و تلخ به مالکیت این شرکت ها باز می گردد که یک شترگاوپلنگ تمام عیار هستند. شرکت هایی بورسی با سهام اندک دولتی و مدیران دولتی از نوع به شدت سیاسی؛ به عنوان یک بسته سیاستگذارانه ایجاد شده و عملا این شرکت ها را به شرکت هایی بی صاحب تبدیل کرده است. بی صاحب به این معنی که معلوم نیست مسئولیت تصمیم گیری ها با چه کسی است.
اگر مردم و نهاد ناظر بخواهند بابت ۶ هزار میلیارد تومان هزینه برای ایجاد صندوق و چسباندن آن به پژو ۲۰۶ بازخواست کنند، دقیقا باید سراغ چه کسی بروند؟
پایان/
ثبت دیدگاه